«آ»: «آرامش» وقتی به سراغت می آید که «تلاش» کرده باشی.
«ا»: «اعتماد به نفس» یک «سرمایه» است نه یک «کلمه»!
«ب»: برای «بهتر» شدن زندگی ات، «بهتر» فکر کن!
«پ»: چرک نویس های زندگی ات گاهی به «پاک نویس» احتیاج دارند!
«ت»: «تفاهم» درک کردن نیازهای طرف مقابل است نه دانستن نیازهای خود!
«ث»: «ثابت قدم بودن»، یکی از راه های «موفقیت» است.
«ج»: «جرأت» با داشتن «ترس» به وجود می آید.
«چ»: چگونگی برخورد با مشکلات و ناکامیها» مهم است، نه خود مشکلات و ناکامیها!
«ح»: «حاصل» هر زحمتی رحمت است؛ مطمئن باش!
«خ»: «خداوند» دنیا را به تو نشان می دهد؛ تو خودت را به خداوند نشان بده!
«د»: «داشتن ها» همیشه به انسان کمک نمی کنند: گاه این نداشتن هاست که موجب خلق آثار می شوند.
«ذ»: «ذره ذره ی» زندگی ات را شکرگزار باش!
«ر»: «رها شدن» از درد ابتدای پذیرفتن درد است.
«ز»: «زشت یا زیبا» این بستگی به نگاه تو دارد.
«ژ»: «ژولیدگی و آشفتگی ظاهری» می تواند دلیلی بر ژولیدگی و آشفتگی درونی نیز باشند؛ از پایه شروع کن تا به اصل برسی.
«س»: «سلامتی» ثروتی است که ثروت های دیگر را جذب می کند.
«ش»: «شکرگزاری» یعنی رسیدن به «شادکامی».
«ص»: «صادقانه» زندگی کن؛ صادقانه جواب بگیر.
«ض»: جلوی «ضرر» را از هر جا بگیریم، منفعت است.
«ط»: «طاقت داشتن» در برابر سختی ها یعنی روزه داشتن تا هنگام افطار (سختی ها می روند و جسم و روح پیروز می شوند.)
«ظ»: «ظاهر» و باطن اگر به هم نزدیک شوند، آینه می شوی!
«ع»: «عشق» به زندگی است نه عادت به زندگی.
«غ»: «غصه خوردن» هم چون سبزی نشسته است؛ غصهها را بشور!
«ف»: «فاتح» فردای خود شدن، «امروز» را میطلبد.
«ق»: «قدرت» در دیدن معایب نیست؛ در گفتن محاسن است.
«ک»: «کمک کردن» به دیگران در حقیت، یک نوع کنترل دردهای خودمان نیز هست.
«گ»: «گاهی» شعری زمزمه کن، عکس بگیر، مهمان دعوت کن، یادداشتی بنویس، گاهی از گله و غصه دوری کن؛ ضرر نمی کنی!
«ل»: «لحظههای» قشنگ زندگی ات را تکرار کن!
«م»: «محبت» هم چون مادر، منتظر دعوت نمی ماند.
«ن»: «ناامیدی» از نداشتن است!
«و»: «وفای به عهد» اولین نشانه برای اعتماد دو قلب است.
«ه»: «هدیه ی» خداوند به انسان، «عقل» اوست.
«ی»: «یاور» همیشه همراه، موبایل نیست؛ خداوند است![1]
پی نوشت :
1. سایت مرکز مشاوره مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره)، شیرین بهادر (سپهری)
